Właśnie mija nam 2 tydzień Adwentu.. już niedługo 3 niedziela. 

Adwent – przyjście Pana

Słowo adwent pochodzi z języka łacińskiego "adventus" i oznacza "przyjście". Dlatego dla chrześcijan jest to radosny czas oczekiwania na przyjście Pana.

Adwent dzielimy na dwa podokresy: pierwszy obejmuje czas od pierwszej niedzieli Adwentu do 16 grudnia. Wtedy czytane są teksty biblijne, zapowiadające powtórne przyjście Zbawiciela na końcu świata (Paruzja). Drugi okres od 17 do 24 grudnia to bezpośrednie przygotowanie do Świąt Bożego Narodzenia.

Wieniec adwentowy

Wieniec adwentowy to piękny symbol. Układa się go z gałązek iglastych i umieszcza w nim 4 świece, symbolizujące cztery niedziele adwentowe. W pierwszym tygodniu adwentu zapalamy jedną świecę, w drugim dwie, w trzecim trzy, a w czwartym wszystkie świece. Wieńce adwentowe zdobią kościoły. Można także przygotować je w swoich domach i zapalać np. podczas spotkań rodzinnych czy wspólnych posiłków. Wieniec to symbol, ale jakże wymowny. Pokazuje jedność naszych rodzin i wyraża nasze duchowe przygotowania do Świąt Bożego Narodzenia.

Roraty

W Adwencie w Kościele odprawiane są specjalne nabożeństwa zwane Roratami. Biorąc w nich udział, w specjalny sposób czcimy Maryję. Nazwa Rorat pochodzi od pierwszych słów pieśni na wejście: „Rorate coeli, desuper...” (Niebiosa spuśćcie rosę...). Rosa symbolizuje łaskę, którą przynosi Zbawiciel. Świeca roratnia jest dodatkową świecą, którą zapalamy podczas Rorat, tradycyjnie odprawianych przed świtem. Na mszę wierni przychodzą ze świecami i lampionami, symbolizującymi czuwanie. Zapalane są podczas mszy św., następnie z ich światłem wędruje się do domu.

Świeca roratnia

Świeca roratnia jest symbolem chrześcijan i Najświętszej Maryi Panny, która zapowiada przyjście pełnego światła — Chrystusa. Zapalamy ją podczas Rorat. W kościołach umieszczana jest na prezbiterium obok ołtarza, albo przy ołtarzu Matki Bożej. Świecę zdobi biała lub niebieska kokarda oraz zielona gałązka — najczęściej mirt.

Zwyczaje adwentowe

Dawniej Adwent, na wzór Wielkiego Postu, trwał 40 dni i rozpoczynał się od dnia św. Marcina. Obowiązywał w tym czasie post, choć w nieco łagodniejszej formie niż w Wielkim Poście. Dopiero w VI wieku zaczęto obchodzić Adwent w formie czterech tygodni przed Bożym Narodzeniem. Zawsze ten czas obchodzono dostojnie, poważnie, z wielką tęsknotą za cudem Pańskich narodzin. W okresie Adwentu dziewczęta na wsiach chodziły na prządki po domach. W izbach przędły, darły pierze. Wykonywały różne ozdoby choinkowe, śpiewając przy tym i opowiadając sobie różne opowieści.

W każdą niedzielę adwentu z kościelnych wież odzywały się hejnały, grane na trąbach i innych instrumentach. Miały być one interpretacją słów Pisma Świętego "Zabrzmij trąbą, Syjonie".

Na Mazowszu i Podlasiu znany był dawniej zwyczaj grywania przed roratami na ligawkach. Był to instrument wieśniaczy, w postaci drewnianej trąby, którą opierano na płocie i grano smętne tony. Miały one przypominać trąby archanielskie.